کتاب به دیگر سخن اثر جومپا لاهیری ترجمه معصومه عسگری

«جومپا لاهیری» (۱۹۶۷) نویسنده آمریکایی هندی‌ تبار است. او توانست با انتشار نخستین اثرش، مجموعه داستان «مترجم دردها»، برنده جایزه ادبی پولیتزر در سال ۲۰۰۰ شود. کتاب «به دیگر سخن»، در واقع حکایت عشق و علاقه لاهیری به زبان ایتالیایی است. عشقی که او را واداشت تا زبان ایتالیایی را برای نوشتن این اثر انتخاب کند. این اثر به واسطه صراحت نویسنده در بیان احساسات، زندگی و داد و ستدش با زبان‌ های انگلیسی، بنگالی و ایتالیایی، اثری ارزشمند محسوب میشود. از سوی دیگر چون این کتاب اولین تلاش نوشتاری لاهیری در زبان ایتالیایی است ارزشی دوچندان دارد. «به دیگر سخن» شامل دو داستان بلند است، که هر دو روایتی عاشقانه دارند. در این دو داستان گاه لحن نویسنده تلخ و گاه طنز میشود، اما لحن اصلی کتاب بسیار صمیمی و شیرین است و لاهیری چون دوستی صمیمی با خوانندگان و دوستدارانش از عمیق‌ ترین و طولانی‌ ترین عشقش به زبان ایتالیایی که سابقه‌ ای بیست ساله دارد، حرف میزند و درد و دل میکند. در بخش‌ هایی از کتاب میخوانیم: «دافنه تازه دعای خود را به پایان رسانده بود که سایه سنگینی بر اندام‌ هایش افتاد، سینه‌ اش را پوست نازک درخت پوشاند، موهایش توی برگ‌ ها کشیده شد، دست‌ هایش توی شاخه‌ ها پیچ خورد، پاهایش هم در یک چشم به هم زدن مثل ریشه‌ ها سفت و ثابت شد و رفت لای ریشه‌ ها، صورتش هم نوک درخت ناپدید شد. وقتی آپولو دستش را به تنه این درخت کشید، احساس کرد سینه دافنه دارد زیر این پوست جدید می‌تپد. دگردیسی روندی است که هم خشونت آمیز است، هم احیاکننده، مرگ و تولد». همه آثار لاهیری از جمله «مترجم دردها»، «همنام»، «خاک غریب»، «گودی» و… نیز در ایران به زبان فارسی ترجمه و منتشر شده‌ اند. اکثر ترجمه‌ های آثار او را امیرمهدی حقیقت انجام داده و برخی از این آثار نیز توسط مترجمان دیگری هم‌چون؛ مژده دقیقی، فریده اشرفی، زهره خلیلی و گیتا گرکانی نیز ترجمه شده‌ اند.

بخشی از کتاب به دیگر سخن

میخواهم از یک دریاچه ی کوچک عبور کنم. دریاچه واقعاً کوچک است و، با این حال، کناره ها خیلی دور به نظر میرسند و فراتر از توان من. میدانم که وسط های دریاچه خیلی هم عمیق است و با این که به اندازه ی کافی شنا بلدم، میترسم تنهایی و بدون هیچ حمایتی بروم توی آب.
دریاچه ای که دارم در موردش حرف میزنم جای پرتی است. برای رفتن به آنجا، باید کمی توی جنگل پیاده روی کرد. در آن سوی دریاچه، میتوانید یک کلبه و در واقع تنها خانه ای را که در ساحل است ببینید. دریاچه درست بعد از آخرین عصر یخبندان، یعنی هزار سال پیش، تشکیل شده است. آبش زلال است، اما رنگش تیره، و سنگین تر از آب شور است و هیچ حرکتی هم ندارد. وقتی چند متر بروی جلو، دیگر نمیتوانی کف دریاچه را ببینی.
صبحی، مردم را دیدم که مثل من داشتند میرفتند کنار دریاچه. دیدم با اعتماد به نفس و آرام شنا کردند و رفتند آن طرف دریاچه، چند دقیقه جلوی کلبه ایستادند، بعد هم برگشتند. بالا و پایین رفتن بازوهایشان را توی آب شمردم. به شان حسودی ام میشد.
یک ماه اطراف دریاچه شنا کردم. البته هیچ وقت دور نمیشدم. فاصله ی لب رودخانه تا وسطش از این جا زیادتر به نظر میرسید. برای من، نیم ساعت طول میکشید که بخواهم برسم به آن وسط. با این همه، من همیشه کناره ها شنا میکردم. این طوری هر وقت خسته میشدم میتوانستم دست از شنا بردارم و بایستم. ورزش خوبی بود، اما اصلاً هیجانی نداشت.
یک روز صبح، اواخر تابستان بود که من دو تا از دوستانم را کنار دریاچه دیدم. تصمیم گرفتم با آنها بروم سمت کلبه ی آن طرف دریاچه. دیگر از بس در کناره ها شنا کرده بودم خسته شده بودم.
ضربه ها را شمردم. میدانستم دوستانم با من توی آب هستند، اما این را هم میدانستم که هرکدام هم تنها هستیم. بعد از حدود صد و پنجاه بار بازو زدن، تازه وسط دریاچه بودم، عمیق ترین جایش. همینطور رفتم جلو. صد بار دیگر بازو زدم تا این که باز کف دریاچه را دیدم.