کتاب ماشین‌ تحریر عجیب اثر تام هنکس ترجمه نیلوفر خوش‌ زبان

کتاب ماشین‌ تحریر عجیب:در نظر داشته باشید که من و آنا از دوران دبیرستان همدیگر را میشناسیم (دبیرستان سن‌ آنتونی! زنده باد تیمِ کروسیدرز!) قرار و مدار نمیگذاشتیم، اما در جمع بچه‌ ها با هم وقت میگذراندیم و از هم خوشمان می‌ آمد. بعد از چند سال که کالج را تمام کردم و چند سال بعدتر که از مادرم پرستاری میکردم، لیسانسم را گرفتم و برای مدتی بنگاه معاملات ملکی راه انداختم و مثلاً از این راه چرخ زندگی‌ ام را میچرخاندم. یک روز آنا به دفترم آمد تا جایی برای کارهای گرافیکی‌ اش اجاره کند و من تنها مشاور املاکی بودم که میتوانست به آن اعتماد کند، چون قدیم‌ ها با یکی از دوستان او سَروسرّی داشتم و بعدتر وقتی بینمان شکرآب شد مثل عوضی‌ ها رفتار نکرده بودم. آنا هنوز هم خیلی زیبا بود. هنوز آن هیکل ورزشکاری قلمی و ماهیچه‌ های ورزیده را داشت، در واقع ورزشکار هم بود و آن‌ وقت‌ ها در مسابقات ورزش‌ های سه‌ گانه شرکت میکرد. یک روز تمام وقت گذاشتم و چند جا را نشانش دادم، هیچکدام را نخواست، به دلایلی که از هیچ کدامشان سر در نمی‌ آوردم. حدس زدم همچنان همان آدم کوشا و دقیق و سخت گیری است که در دوران مدرسه بود. روی کوچکترین جزئیات چنان دقتی به خرج میداد که بیا و ببین، مو را از ماست میکشید، آن هم چه کشیدنی. آنای بزرگ‌سال ملال‌ آور بود. آنای بزرگسال اصلاً مثل آنای نوجوان راستِ کار من نبود.

بخشی از کتاب ماشین‌ تحریر عجیب

سه هفته خسته کننده

روز اول

آنا گفت فقط یکجا هست که میشود هدیه ای درخور برای اِم دَش خرید، عتیقه فروشی آنتیک ورهاوس، جایی که قبلاً تماشاخانه لاکس بود و حالا به بازار مکاره دائمی نه چندان مناسبی برای جنس های با ارزش قدیمی تبدیل شده. قبل از آنکه HBO و Netflix و ۱۰۷ تا سرویس سرگرم کننده دیگر تماشاخانه لاکس را ورشکست کنند، ساعت های متمادی در آن سالن سینما که روزگاری شکوهی داشت می نشستم و فیلم تماشا میکردم. حالا اما دکه پشت دکه، پر از جنس های به اصطلاح عتیقه. من و آنا تک تک دکه ها را وارسی کردیم.
ام دش چیزی نمانده بود به شهروندی با تابعیت امریکایی تبدیل شود و این چیز کمی نبود، نه فقط برای خودش، که حتی برای ما. اجداد استیو وانگ در دهه چهل تابعیت امریکا را گرفتند. بابای من در دهه ۱۹۷۰ از دست تبهکارهای دون پایه ای که همان کمونیست های اروپای شرقی بودند فرار کرد، و خیلی خیلی قبل تر از آنْ نیاکان آنا به قصد چپاول همه چیزهای قابل چپاول ینگه دنیا سوار بر قایق از بخش شمالی اقیانوس اطلس گذشتند. افسانه ای در خانواده شان میگوید وقتی به مقصد رسیدند تاکستان مارتا را به چنگ آوردند.
محمد دیاخ ـ عبدو قرار بود به زودی امریکایی شود، همان قدر که کیک های عبدو امریکایی هستند، بنابراین می خواستیم یک هدیه اعلا برایش بخریم، هدیه ای با حال وهوایی وطن دوستانه که بیانگر پیشینه تاریخی و ویژگی های کشور جدیدش باشد. به نظر من ارابه اسباب بازی قرمز رنگی که توی دومین دکه دیدیم هدیه فوق العاده ای بود. گفتم: « بعدها که بچه های امریکایی داشته باشد ارابه را میدهد به آنها. »
اما آنا مایل نبود اولین جنس عتیقه ای را که به چشممان خورد بخریم. پس به جست وجو ادامه دادیم. من یک پرچم امریکا با چهل و هشت ستاره خریدم، مال دهه ۱۹۴۰. پرچم میتوانست یادِ ام دش بیندازد که سرزمین تازه او هیچوقت دست از بازسازی خودش برنمیدارد، که شهروندهای خوب همیشه جایی در دشت های حاصلخیز این سرزمین دارند، درست همان طور که ستاره های بیشتری میتوانند توی فضای آبی رنگ بالای خط های قرمز جا بگیرند. آنا موافق بود، اما همچنان داشت میگشت، دنبال هدیه ای بود که خاص تر از این حرف ها باشد. دنبال یک چیز ویژه بود، چیزی که نظیرش جایی پیدا نشود. بعد از سه ساعت به این نتیجه رسید که همان ارابه قرمز رنگ ایده خوبی است.