کتاب وقتی نیچه گریست اثر اروین یالوم ترجمه سپيده حبيب

قبل از خواندن کتاب وقتی نیچه گریست نوشته اروین یالوم با ترجمه سپیده حبیب چه روشی دارید؟ آیا تحقیقی در مورد داستان آن انجام داده‌اید؟، یا شما فقط بدون هیچ گونه اطلاعات قبلی خواندن کتاب را شروع میکنید؟ من شخصاً گزینه دوم را ترجیح میدهم. بدون اینکه ایده‌ ای از آنچه در مورد این رمان بزرگ داشته باشم، خواندن را شروع کردم. در میانه‌ های کتاب با خود گفتم: «پرسش‌ ها چه هستند؟ و آیا پاسخ‌ هایی به فراخور آن وجود دارد؟ علائم اصلی عجز و ناتوانی فردریش نیچه چیست‌ اند؟ و یوزف برویر چگونه میتواند به روان نیچه وارد شود؟»

 نیچه هرگز عامل روانی را قبول نمیکند و از بروئر میخواهد که فراتر از آن نگاه کند. در سطح طرح، این موجب میشود اتفاقات خنده‌ داری رخ دهد، زیرا بروئر عمداً این اختیار را انتخاب کرد تا مسیری را برای دستور کار پنهانش فراهم کند تا نیچه را به افشای وسواس خود با لوسالومه منجر کند. نیچه در عوض، بر روی مسئله واقعیت‌ هایی که در پشت نشانه‌ ها قرار دارد تمرکز میکند، نشانه‌ ها خانه اصلی فلسفه است و البته این خانه آینده روانکاوی است. نیچه همیشه به یاد می‌ آورد «تبدیل شو به آنچه که هستی» دکتر بروئر مردی روشنفکر است، اما حتی دنیای مدرنش هم تحت فشار روانشناختی نیچه قرار دارد. ادامه کتاب را شروع کردم و دوباره به خود گفتم: «بروئر در درمانش باید به دنبال کشف ماهیت واقعی نا امیدی جمعی انسان‌ ها باشد»

موضوع کتاب وقتی نیچه گریست

این کتاب داستان خیالی از روابط بین فریدریش نیچه فیلسوف و یوزف بروئر یکی از بنیان گذاران علم روانشناسی است. نیچه و بروئر در دوره یکدیگر زندگی و کار میکردند، اگر چه هیچ شواهدی از ملاقات آنها وجود ندارد، ولی اروین یالوم از این دو شخصیت برجسته کتابی منحصر به فرد نوشته است.

در کتاب، نیچه و بروئر نه تنها یکدیگر را ملاقات میکنند، بلکه جلسات شدید ذهنی نیز بین آنها شکل میگیرد. این جلسات را بروئر ترتیب میدهد تا از این طریق با استفاده روش «گفتگو درمانی» که به تازگی کشف کرده است به درمان سردردهای شدید میگرنی نیچه بپردازد.

در ابتدا بروئر نیچه جوان را نمیشناخت، ولی او توسط زنی به نام «لوسالومه» که عشق فاجعه آمیزی با نیچه داشت، با فیلسوف آلمانی آشنا میشود. سالومه برای ترس از خودکشی نیچه به بروئر التماس میکند تا او را درمان کند. بروئر موافقت میکند، زیرا او به خوبی درباره ترس عشق و تنش‌ های بعد از آن آگاهی دارد.

بروئر مدام تلاش میکند تا نیچه را به جلسات معاینه پزشکی خود بکشاند، ولی نیچه هرگونه تلاش او را برای ایجاد مکالمات شخصی نمیپذیرد. بروئر درک میکند که او با شخصی بسیار باهوش و خوددار طرف است و به راحتی نمیتواند وارد روح و روانش شود. در نهایت هر دو به توافق میرسند که بروئر تنها علائم فیزیکی نیچه را بررسی کند.

داستان کتاب بسیار روان و مجذوب کننده است و خواننده را در هزارتوی اندیشه نیچه میبرد و درصدد آن است که شناختی هر چند مختصر از زندگی او به دست آورد. نویسنده کتاب اروین یالوم که خود نیز روانشناس است، در نگارش کتاب از بسیاری اطلاعات واقعی، از جمله نامه‌ ها و خاطرات نیچه در داستان پردازی استفاده کرده است. او کتاب را در سال 1992 منتشر و آن را به یکی بهترین کتاب‌ های روانشناسی تبدیل کرد.

نقد کتاب وقتی نیچه گریست

هیچکس نمیتواند بگوید که آیا این کتاب تصویر واقعی این مرد بزرگ است، اما واقعاً هم مهم نیست. اهمیت این کتاب نه از طریق توصیف شخصیت‌ های آن، بلکه کنکاش نویسنده برای شناخت بیشتر نیچه است. کتاب از موضوعاتی که نیچه در زندگی واقعی‌ اش با آنها درگیر بود: ترس از پیری، مرگ، یکنواختی زندگی و تنهایی سخن گفته است.

هر کس میداند که این ترس‌ ها، احساساتی است که زندگی آنها را مختل میکند، شک و تردیدهایی است که به موانع در زندگی روزمره آنها پدیدار میشود و چنین انسانی در تمام طول زندگی در حال مبارزه با چنین ترس‌ هایی است. هر کسی نمیتواند با این چالش‌ ها مواجه شود و یا حتی آنها را تصدیق کند.

اروین ایالوم در خاطراتش گفته بود: «من فکر کردم بهترین کاری که باید انجام دهم این بود که یک رمان بزرگ بنویسم، اما قبل از آن تصمیم گرفتم تا در زمینه روانشناسی تحصیل کنم.»

بنابراین، روانپزشکی پاسخی برای پرسش‌ های او شد. او در کتابش قصد دارد نشان دهد که چگونه روان درمانگری ممکن است در شرایط مختلف اختراع شود. در واقع، نیچه و بروِئر هرگز یکدیگر را ملاقات نکردند، اما یالوم ارتباطی بین روانکاوی در سال 1882 و آثار فریدریش نیچه و پیشینه متافیزیکی او را میبیند.

یالوم میگوید: «تاریخ روانشناسی با فروید آغاز نمیشود، بلکه با فیلسوفان باستان شروع میشود. نام‌ هایی مانند اپیکور، دِموکریت و افلاطون.» برای این کتاب، او قصد داشت از آنچه نیچه میخواست در مورد ناامیدی و رنج‌ های انسان بیان کند، در زمینه کار روانشناسی خود بهره ببرد.

فردریش نیچه در سال 1882 میلادی شاهد یک بیماری شدید در زمینه افسردگی و چند بیماری جسمی ناتوان کننده بود (همان‌طور که در آن زمان این موضوع را نامه‌ ها و نوشته‌ های خود بیان کرده بود). در همان سال، یوزف بروئر مطالعه موردی برجسته خود را با بانویی به نام «آنا» از طریق تمرکز بر تکنیک‌ های گفتگو درمانی انجام داده بود. بروئر به علائم بیماری‌ های فیزیکی و روانشناختی نیچه میپردازد: میگرن‌ های شدید، تهوع، مشکل بینایی، اختلالات مزمن، اعتیاد به قرص‌ های خواب آور و حساسیت عصبی شدید.

با این حال، راهی که اروین یالوم برای روانشناسی پی میگیرد، بیشتر در مقیاس دقت تاریخی و کیفیت افکار مورد بررسی قرار میگیرد. یالوم از طریق گفتمان بین بروئر و نیچه بر ارزش‌ ها و آرمان‌ های نیچه را این بار با زبان روانشناسی توصیف میکند و موضوعات روانشناختی خود را در لا به‌ لای فلسفه بیان میکند.

با این حال، به مقالات نیچه با بروئر، یالوم مجبور شد جلسه‌ ی کاملاً فانتزی لوسالومه و بروئر را ایجاد کند و سالومه را به عنوان راه حل نهایی برای مراقبت از سلامتی و احساسات نیچه یاری دهد. در حالی که هیچ کدام از این‌ ها تاکنون در واقعیت رخ نداده است. یعنی نیچه بدون شک در طول این دوره از روایت داستان از شهر وین عبور کرده بود، ولی نمیدانیم دقیقاً در چه زمان!

جملاتی از کتاب وقتی نیچه گریست

نیچه که گله‌ های بروئر به وضوح درش بی‌ اثر بود، مانند معلمی که به پسر بچه‌ ی عجولی پاسخ میدهد، گفت: «به موقع چگونه غلبه کردن را به شما خواهم آموخت. شما میخواهید پرواز کنید، ولی پرواز را نمیتوان با پرواز آغاز کرد، ابتدا باید چگونه راه رفتن را به شما بیاموزم و نخستین گام در راه رفتن، درک این نکته است، کسی که از خویش تبعیت نکند، دیگری بر او فرمان خواهد راند. سهل‌ تر و بسیار سهل‌ تر است که از دیگری اطاعت کنی تا خود، راهبر خویش باشی.» با گفتن این جملات، نیچه شانه‌ ی کوچکش را برداشت و مرتب کردن سبیلش پرداخت.

«اطاعت از دیگران، ساده‌ تر از فرمان‌ برداری از خود است؟ پرفسور نیچه، چرا مرا شخصی‌ تر مورد خطاب قرار نمیدهید؟ معنای سخنتان را می‌فهمم، ولی آیا با من صحبت میکنید، با این سخن چه کنم؟ مرا عفو کنید اگر این گونه زمینی صحبت میکنم. در حال حاضر، امیالم دنیوی است. من به دنبال چیزهای ساده‌ ام، این که در ساعت سه صبح، خوابی بدون کابوس داشته باشم و از فشاری که بر قفسه‌ ی سینم حس میکنم، تا حدی رهای یابم. در اینجاست که هراس من لانه کرده است.» و با انگشت به وسط جناغ سینه اشاره کرد.

ادامه داد: «در حال حاضر به گفت های شاعرانه و انتزاعی نیازی ندارم، بلکه نیازمند چیزی انسانی و بی واسطه‌ ام. احتیاج دارم شخصی و خصوصی با موضوع درگیر شوم: آیا میتوانید تجربه‌ ی مشابه خود را با من در میان  بگذارید؟ آیا شما هم عشق یا وسواسی مانند من داشته‌ اید؟ چگونه آن را از سر گذرنده‌ اید؟ آیا بر آن چیره شدید؟ چقدر طول کشید؟

نیچه در حالی که شانه را به کناری می نهاد و با سؤال بروئر را نادیده میگرفت، گفت: «موضوع دیگری هم هست که در نظر داشتم امروز با شما در میان بگذارم. به اندازه‌ ی کافی وقت داریم؟»

بروئر بر صندلی تکیه زد. روشن بود نیچه قصد دارد همچنان سؤالاتش را نادیده بگیرد. تصمیم گرفت صبور باشد. با ساعتش نگاهی انداخت و گفت پانزده دقیقه‌ ی دیگر وقت دارد. «هر روز از ساعت ده، به مدت سی تا چهل دقیقه نزد شما خواهم بود، البته در صورت بروز پیشنهادی اضطراری ناچار میشوم زودتر اینجا را ترک کنم.»

کتاب وقتی نیچه گریست با ترجمه سپیده حبیب را میتوانید در نسخه الکترونیکی پی دی اف (PDF) از سایت حامی استارتاپ دانلود کنید.

بهترین ترجمه کتاب وقتی نیچه گریست

در میان چندین ترجمه‌ ی مختلف از این کتاب، ترجمه خانم سپیده حبیب را میتوان بهترین نمونه دانست. انتشارات قطره این رمان را در 480 صفحه‌ای منتشر کرده است.

درباره فیلم وقتی نیچه گریست

این فیلم آمریکایی اقتباس شده از رمان اروین یالوم میباشد که توسط پینچاس پری در سال 2007 کارگردانی و ساخته شده است.

در زمانی که فقط یک داستان روایت میشود، ارزش زیادی برای این فیلم وجود دارد. اولاً روایت داستان تقسیم شده و از طریق استفاده از توالی‌ های متعدد فیلم ادامه می یابد. این دنباله شاید برجسته‌ ترین نکته فیلم باشد؛ مجموعه‌ ای از تئاتر‌های سنتی برای انتقال موقعیت‌ ها و زمینه‌ های رؤیایی و احساسات بروئر، به شیوه‌ ای که واقعاً برای مخاطبان تازگی دارد.

در میان هر یک از شخصیت‌ ها، هیجان زیادی به نمایش گذاشته شده است. بحران وجودی بروئر به طور واقعی قابل دسترسی است، ولی باید برای مخاطبان ارتباط بیشتری ایجاد کند. در مرحله دوم، ویژگی‌ های سینمایی (کار دوربین، موسیقی متن و بیشتر) فضایی سازگار و جذاب برای فیلم ایجاد میکنند.

از لحاظ عملکرد، بازی‌ ها در سطح معقولی است؛ علیرغم همدردی که ممکن است شرایط آنها ایجاد کند، در مورد نمایش خصوصیات شخصیت‌ ها، احساسی مشخص وجود دارد و بازی‌ ها بسیار پخته نشان نمیدهد.

از منظر علاقه‌ مندان به نیچه، فیلم بسیار نا امید کننده است. بدون توجه به مسئله‌ ای گریم نیچه با آن سبیل‌ های کوتاه (در واقعیت سبیل‌ های بلندی داشته)، تصویر واقع‌ گرایانه‌ ای از نیچه به دست نمیدهد. نیچه بسیار شبیه به یک استاد دانشگاه عجیب و غریب است تا شخصیت انقلابی و تأثیرگذار!. در کل، فیلم در حد متوسط نه عمق کتاب را و نه شخصیت‌ های آن را به خوبی پرورش میدهد، ولی برای مخاطب علاقه‌ مند میتواند تا این حد هم جذاب باشد.

چرا باید کتاب وقتی نیچه گریست را بخوانیم؟

این کتاب را برای سرگرمی مطالعه نکنید، این کتاب را بخوانید تا نسبت به زندگی درک جدید به دست آورید. در صفحات آخر نیچه به دکتر بروئر ترس بزرگ خود را نشان داد و این همان ترس بزرگ من بود که کلمات کتاب آن را بهتر از آنچه من میتوانستم برایم توصیف کرد. من مجبور شدم این کتاب را لحظه‌ ای کنار بگذارم و فقط بگویم «خدای من!»

این کتاب به معنای باورنکردنی شما را با خودتان روبرو میکند و در کنار تفسیرهای فلسفی نیچه که به زبانی ساده موضوعات پیچیده‌اش را بیان میکند، رویکردی روانشناسی دارد. خواننده به خوبی میتواند در لابه‌لای کتاب خلق و خوی را به درستی کشف کند و بداند در کجای زندگی‌ اش قرار دارد. به عبارتی، گفتگوی بین نیچه و بروئر، گفتگوی فرد با خویشتن است.

زمانی خواندن کتاب را شروع کنید که آماده این باشید که خود را به آن اختصاص دهید. شروع کتاب شاید تا حدودی جذاب نباشد، ولی تا حضور نیچه و برخورد او با بروئر بهتر است صبر کنید؛ شنیدن نام فیلسوف بزرگ آلمانی خود به تنهایی اشتیاق عجیبی در آدمی ایجاد میکند.