تعریف استارت آپ: مفهوم استارت آپ یک شرکت جوان و فعال است که به منظور توسعه یک محصول یا خدمات بی نظیر و معرفی آن به بازار، توسط یک یا چند کارآفرین تأسیس شده است.

همچنین می‌توان گفت بعضی افراد استارت آپ را یک فرهنگی نو برای بیان اندیشه‌های نو و ایجاد خلاقیت می‌دانند؛ که هدف آن برطرف کردن مشکلات موجود می‌باشد.

تاریخچه استارت آپ در ایران

تاریخچه‌ ی کسب و کارهای نوپا معروفی که همه با آنها سر و کار داریم و اکثراً در حوزه فناوری اطلاعات (IT) فعالیت می‌کنند حداکثر به ۸ تا ۱۰ سال گذشته بر می‌گردد. اما اکوسیستم کارآفرینی و استارتاپی ایران پیشینه قدیمی‌ تری دارد و فعالیت آن به دهه ۷۰ بر می‌گردد. طرح پدید آوردن شرکت‌ های سرمایه‌ گذاری خطرپذیر برای اولین بار در شرکت ‌هایی نظیر سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران و اسپانسر پروژه‌ های نوپا مانند مرکز صنایع نوین شکل گرفت.

اولین شرکت ‌های پدید آمده در حوزه فناوری ارتباطات (Communication Technology) و مخابرات بودند و بخشی از زیرساخت ‌های مخابراتی ایران در دهه ۷۰ و ۸۰ توسط این شرکت‌ ها به وجود آمدند. مخابرات و بایو تکنولوژی دو حوزه‌ی اصلی کسب و کار در زمینه نوآوری بودند که بعد از جنگ بر اساس نیازهای کشور شکل گرفتند. در آن زمان ادبیات کسب و کارهای نوپا هنوز مفهومی نداشت. در اوایل دهه ۹۰ با به وجود آمدن مراکز رشد و شتاب‌ دهنده‌ ها در کنار دانشگاه‌ ها، تیم ‌های مختلفی پدید آمدند که منجر به رشد نیروی انسانی اکوسیستم استارت آپی ایران شدند.

جایگاه نوآوری در استارتاپ‌ها

کسب و کارهای نوپا، معمولا حول ایده های نوآورانه و خلاقانه بنا می شوند. در واقع فرد یا افرادی خوشفکر، با ایده های نو، در جستجوی روش هایی برای کسب درآمد از آن ایده و تولید انبوه محصولات یا خدمات مبتنی بر آن ایده هستند. نوآوری در استارتاپ ها، به شکل نوآوری در بازار یا نوآوری در محصولات و خدمات خود را نشان می دهد.

انواع استارت آپ

براساس گفته استیو بلنک پنج نوع استارت آپ موفق وجود دارند، که عبارتند از:

استارت آپ سبک زندگی
کسب و کارهای کوچک
استارت آپ‌های گسترش پذیر
استارت آپ های اجتماعی
استارت آپ‌هایی که طراحی شده‌اند به سرعت فروخته شوند

استارت آپ به سبک زندگی از انواع استارت آپ‌هایی است که به زندگی روزمره مربوط می‌باشد. برای مثال شخصی یک ماشین برقی جهت تفریح خود در پارک دارد، اما با گرفتن مبلغی از دیگران ماشین برقی خود را کرایه می‌دهد و با این کار می‌تواند ماشین خود را در یک سطح بالا نگه دارد.

کسب و کارهای کوچک معمولا توسط یک خانواده اداره می‌شوند، که به منظور تامین مخارج خانواده به وجود آمده‌اند.

استارت آپ های گسترش پذیر سود و بازدهی بیشتری نسبت به بقیه کسب و کارهای نوپا دارند، که به صورت خوشه های نو آور و خلاق یک گروه را تشکیل می‌دهند و همچنین می‌توان گفت در این گروه‌ها چند ایده خوب باعث به وجود آمدن یک ایده ناب می‌شود.

جالب است بدانید که در استارت آپ‌های اجتماعی فقط کسب و کار مد نظر نیست و بیشتر به دنبال تبدیل دنیا به مکانی بهتر برای انسان‌ها می‌باشند.

همچنین می‌توان گفت برای مثال در حوزه مسکن از استارت آپ‌ هایی که طراحی شده اند تا به سرعت فروخته شوند استفاده می‌کنند. در حوزه مسکن یکسری استارت آپ‌ هایی برای حل مشکل بنگاه‌های املاک با سرعت زیاد شکل می‌گیرند، که می‌توان گفت هدف آنها فقط فروش این استارت آپ‌ ها برای شرکت‌های بزرگ است.

چه زمانی یک شرکت دیگر استارتاپ محسوب نمی‌شود

چند عامل وجود دارد که مرز میان یک شرکت جا افتاده و یک شرکت استارت آپی را مشخص می‌کنند. شرکت‌ هایی مثل گوگل، فیس‌بوک، آمازون و توییتر کارشان را به‌ عنوان استارت آپ های نوآوری آغاز کردند که چشم‌انداز صنایع مختلف را تغییر دادند. این همان کاری است که کسب و کارهای نوپا قرار است انجام دهند، توجه دادن به آنچه بیشتر می‌توان تأمین کرد، پر کردن شکاف‌ های موجود در بازارهای فعلی و متحول کردن بازارهای سنتی. اما زمانی هست که این کسب و کارهای نوپا تا حد امکان شکوفا می‌شوند و در همین زمان است که عنوان استارت آپ را رها می‌کنند.

طرز فکر استارت آپی

از آنجایی که همواره شرکت های بزرگ و جا افتاده، توسط شرکت های نوپا مورد تهدید قرار می گیرد و اغلب از بین می روند، این شرکت های بزرگ به محض اینکه خود را در معرض خطر ببینند، تلاش می کنند تا جلوی این خطر را با راه اندازی یک واحد جدید در درون یا بیرون مجموعه خود بگیرند. از آنجاییکه معمولا، واحدهای کوچکتر، چابکتر از سازمان ها و شرکت های بزرگ هستند، این راه، راه مناسبی خواهد بود تا این غول های بزرگ بتوانند اینترسی بالا و تنبلی خود را به کمک واحد های کوچک و چابک، کمتر کنند. به همین دلیل، اغلب شرکت های بزرگ، به این نوع طرز فکر استارت آپی پر و بال می دهند و کارکنانشان را تشویق می کنند مانند اعضای یک تیم استارت آپی کار و فکر کنند.